توحید

<<نقل است که عالمی، تفسیری بر قرآن نوشت و به سلطان زمانش آن تفسیرش را اهدا کرد و این تفسیر، تفسیر خوب و مبسوطی نیز بوده است و آنگاه، چشم داشتی داشت که سلطان به او کمکی کند ولی سلطان کمکی نکرد، این فرد شروع به گله و شکوه کرد که من یک عمر کار کردم و این تفسیر را نوشتم و به تو اهدا نمودم ولی تو به من توجهی نکردی و در مقابلش کمکی به من روا نداشتی، آن سلطان نیز که آدم زرنگی بوده است، گفت تو اینهمه تفسیر نوشتی در ذیل آیه <<ایّاکَ نَعْبُدُ وَ ایّاکَ نَسْتَعین>>، چه نوشتی؟

ما خوب سخن می گوییم و خوب می نویسیم اما در مقام عمل، به شرک می افتیم،<<ایّاکَ نَعْبُدُ>> یعنی فقط تو را عبادت می کنیم و <<ایّاکَ نَسْتَعین>> یعنی فقط از تو کمک می خواهیم، اگر انسان به این مرحله توحید برسد موحد واقعی می شود.>> [رفرنس]